Mamo vertelt enthousiast

Ik ontmoet Mamo voor het eerst op het vrijwilligersfeest van de gemeente Gouda. Hij is in druk in gesprek met een andere bezoeker en ik zie hoe aandachtig hij luistert naar de verhalen. Mamo komt uit Syrië, werkt soms als vrijwillige tolk bij Vluchtelingenwerk en elke dinsdagochtend als vrijwilliger bij de NON-foodbank. Hij wil graag met mij verder praten over zijn vrijwilligerswerk en we spreken een week later af bij de Non-foodbank.

Het is druk als ik binnenkom bij de Non-Foodbank. Bezoekers en medewerkers lopen in en uit. Sommige mensen spreken moeilijk Nederlands, er komen hier veel inburgeraars die hun huis willen inrichten. Daartussen zit Mamo, achter de naaimachine, om hem heen liggen de gordijnen en lappen stof keurig opgestapeld.

Hoe komt Mamo hier terecht? Wat is zijn verhaal en wat heeft hij aan vrijwilligerswerk?

Mamo heet officieel Mohammed maar voor zijn omgeving vindt hij MO of Mamo makkelijker. Hij is 43 jaar, van Koerdische oorsprong en bijna 3 jaar geleden gevlucht uit Syrië. Bij aankomst in Nederland heeft hij eerst een paar dagen in het opvangcentrum Ter Apel gezeten, daarna een tijdje in het AZC van Doetinchem en later in Oranje. Sinds 3jaar woont hij in Gouda met zijn vrouw en drie kinderen die hem zijn nagereisd.

Waarom doe je dit vrijwilligerswerk?

Ik doe vrijwilligerswerk omdat ik nog geen betaald werk kan krijgen. Ik vind de taal nog wel moeilijk en ik heb niet genoeg ervaring. Het liefst zou ik een opleiding gaan doen, maar dat is moeilijk omdat ik te oud ben voor het Nederlandse onderwijs. Daarom ben ik begonnen met vrijwilligerswerk. Eerst bij de Voedselbank maar daar sprak ik te weinig mensen. Toen ben ik naar de Non-foodbank gegaan en daar spreek ik veel Nederlanders.

Ik wil graag contact met meer mensen en meer Nederlands praten, de cultuur leren kennen en begrijpen. Dat is moeilijk, maar je moet de cultuur begrijpen om je ergens thuis te voelen. Ik ben zelf op zoek gegaan naar mooi vrijwilligerswerk omdat ik niet wil dat anderen tegen mij gaan zeggen wat ik moet doen en ik dan geen keuze heb. Nu heb ik zelf kunnen kiezen.

Waarom is het zo belangrijk voor je?

"Als vluchteling heb je in Nederland bijna geen sociaal leven als je zelf niet iets doet. Ik kan de hele dag op de bank blijven zitten en niet naar buiten gaan maar daar word ik depressief van. Bij Domino's ( red: eethuis bij Diakonie) en de Pauluskerk heb ik wel Nederlandse vrienden gemaakt en daar ben ik erg blij mee.

Anders blijven vluchtelingen thuis zitten en dan blijft het een aparte groep. Dat is niet goed.

Bij mijn kinderen werkt dat ook zo. Ze maken het goed, gaan naar school, hebben vriendjes en vriendinnetjes en leren heel snel de taal. Mijn vrouw komt uit het onderwijs en heeft als vrijwilliger gewerkt op een Nederlandse school. Dat lukt nu niet zo goed want ze is helaas ziek geworden"..

Mamo heeft een taalcoach via Acceptus, de school waar hij zijn inburgeringstraject volgt. Hij is bijna klaar en wacht nog op een paar uitslagen. Ik vind dat hij goed Nederlands spreekt en verwacht dat hij wel een positieve uitslag zal krijgen. Zelf denkt hij van niet. Hij deed examen op de dag nadat er weer een aanval in Syrië was geweest." Het examen was erg moeilijk," zegt hij: "ik maakte me zorgen en kon niet slapen. Ik denk dat ik het niet gehaald heb".

Ik wil hier graag meer over weten maar Mamo wil niet over de situatie in Syrië praten. Mijn vader is omgekomen in de oorlog, mijn moeder woont bij mijn broer in Syrië, ik heb nog een broer en zus in Turkije, een broer in Duitsland en een in Amersfoort. Ik speek ze wel af en toe maar dan praten we niet over de oorlog of over politiek. Ik maak me ook wel zorgen, maar daar hebben we het nooit over. Ik mis mijn vader. Ik heb veel van hem geleerd, vooral dat je in vrede moet geloven. Zo wil ik leven en dat wil ik ook mijn kinderen leren.