Peter
Peter is een vlotte, rustige jongen van 19 jaar. We hebben eind van de middag afgesproken voor een interview over zijn vrijwilligerswerk omdat hij dan klaar is met zijn werk: accountmanager bij een hoveniersbedrijf. "Een klein bedrijf," zegt hij lachend. " Ik doe van alles, van klantcontact tot planning en tuinontwerp."
Waar haalt hij dan de tijd vandaan om ook nog vrijwilligerswerk te doen? "Ik vind het gewoon heel erg leuk om iets voor anderen te doen. Ik kom aan de klussen via SamenvoorGoud. Dat is een jongereninitiatief dat via social media elke week allerlei vrijwilligersklussen aanbiedt. Daar kies ik dan de dingen uit die mij goed liggen. Het zijn steeds korte klussen die goed bij mij passen, maar waar ik niet maanden aan vastzit. Ik kan steeds iets anders kiezen als ik wil."
"Ik heb bijvoorbeeld voor een Poolse mevrouw geholpen die moeite had met haar lap-top. Ik heb het apparaat opgeschoond en uiteindelijk hebben we samen een nieuwe gekocht. Ik kon haar goed adviseren omdat ik er verstand van heb en zij veel minder. Maar ik heb haar ook wel op een andere manier geholpen. Ze kon een keer de deur niet uit en toen heb ik wat boodschappen gedaan voor haar. Dat hoort er dan ook bij."
Een andere keer heb ik iemand geholpen die klaagde dat haar pc zo traag was. Daar ben ik maar 1 keer geweest: alle ballast er af gehaald en toen was de pc weer sneller.
Maar er ligt nu ook een aanvraag voor gezelschap van een jongen van 15 die PDD-NOS heeft. Hij maakt moeilijk contact met anderen en is soms eenzaam. Hij houdt van gamen, ik ook. Dus ga ik dat een paar keer met hem doen. Lijkt me erg leuk."
Het zijn steeds korte klussen die goed bij mij passen, maar waar ik niet maanden aan vastzit.
Dat Peter een betrokken, enthousiaste jongen is, is wel duidelijk. Maar op de vraag wat hij dan zo leuk vindt aan vrijwilligerswerk, reageert hij een beetje verlegen. "Ik vind het eigenlijk heel gewoon om iets te doen voor anderen. Dat vind ik leuk en belangrijk." Kennelijk zat dat er altijd al in bij Peter. Hij vertelt dat hij als kind al hielp in de tuin van de buurman van zijn opa. "De buurman wilde mij graag betalen, maar dat wilde ik echt niet. En dat wil ik nog steeds niet. Iets goeds voor anderen en de samenleving doen, blijft het belangrijkst. Dat wil ik gewoon zo blijven doen. "
Zehra en Anne
Zehra en Anne Daar stond ik dan, al een half uur te zoeken tussen de kinderboeken in de bibliotheek. Wat zou ze leuk vinden? Wat leest een kind van 4 in godsnaam? Zou ze van dieren houden? Ik wist het écht niet en besloot uiteindelijk maar om mijn kansen te spreiden. Met een overvolle tas kwam ik uiteindelijk naar buiten gestormd. Ik was klaar om mijn eerste voorleessessie met Zehra te beginnen. Meteen toen ik binnenkwam voelde ik me helemaal thuis. Lekker met mijn sokken op de met paars fluweel beklede bank kruipen, een Turks theetje erbij en een vrolijke betweter in een prinsessenjurk die geen minuut stil kon zitten. Dat was de rode draad van alle voorleesuurtjes wel, denk ik zo. Zehra was een energieke spring-in-het-veld die het véél te leuk vond dat ik kwam. Voordat ik mijn jas uit had, moest er alweer een nieuw tasje geshowd worden of werd ik de poppenhoek ingetrokken om te spelen. Zehra was een energieke spring-in-het-veld die het véél te leuk vond dat ik kwam Maar ik kwam natuurlijk om voor te lezen. Zehra had namelijk erg veel moeite met de Nederlandse taal. Ze was net naar de basisschool gegaan en kon haar klasgenootjes en juffrouw bijna niet verstaan. Ook kon ze zichzelf niet verstaanbaar maken in het Nederlands, wat erg vervelend voor haar was. Ik kwam elke week een uurtje voorlezen, om haar een beetje te helpen. Vorige week heb ik Zehra haar diploma mogen geven en wat was ze trots! En vooral: wat was ik trots! Het is gek om terug te kijken op deze 20 weken, en te bedenken hoe snel het eigenlijk is gegaan. In het begin waren 'ja' en 'nee' de enige woorden die ze tegen me zei. Zinnen maken gingen bijna niet, en ze wist niet hoe ze me dingen kon vertellen.. Nu kletst ze me de oren van mijn kop over wat ze gedaan heeft op school die dag en legt ze me precies uit waarom ik de grote zus ben en dat ik de poppen op tijd eten moet geven. Tja.. nu is het weer aan haar moeder om deze spraakwaterval aan te horen!" Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal